Animals - Pink Floyd ( 23/1/77) ( Harvest/EMI)
Είναι 1:36 το μεσημέρι και μόλις έχω ξυπνήσει . Καθώς ψάχνω στο νετ για κανένα μουσικό νέο της προκοπής πέφτω πάνω στην πληροφορία ότι εχθές το Animals των Pink Floyd έκλεισε 35 χρόνια ζωής από την κυκλοφορία του ( 23/1/77) .
Έβαλα τον δίσκο στο πικ-απ (να είναι καλά η μάνα μου που τους μάζευε) και άρχισε για ακόμη μια φορά το γνωστό ταξίδι έξω από το εργοστάσιο ηλεκτρισμού , με σκυλιά να γαβγίζουν , προβατάκια να μασάνε χορταράκι και τα γουρουνάκια να πετάνε ανέμελα στον συννεφιασμένο γκρι και μουντό ουρανό . Ανέκαθεν , οποιοδήποτε δίσκο Floyd άκουγα ένιωθα συγκίνηση και μουσική να συγκρούονται μέσα στα αυτιά μου δημιουργώντας ένα παράξενο συναίσθημα . Ένα μουσικό οργασμό .
Ο δίσκος με μόνο πέντε κομμάτια ρέει τόσο εύκολα και απολαυστικά . Τα φωνητικά του Waters κυριαρχούν στον δίσκο και ταιριάζουν απόλυτα στην λογική και στην παραξενιά του δίσκου , με την σατυρική χροιά του . Ο Gilmour στον δίσκο αυτό ασχολείται περισσότερο με τα καθαριστικά μέρη γράφοντας καταπληκτικά ριφς και σόλο , μελωδίες με προσωπικότητα . Wright γεμίζει με τα παρανοϊκά του εφέ που εκρύγνιται και ο Masson στηρίζει ρυθμικά τον δίσκο με το δαιμονικό παίξιμο του.
Όμως δεν είμαι εδώ για να κρίνω μουσικά . Είμαι εδώ για να σχολιάσω έναν δίσκο που ποτέ δεν βαρέθηκα να ακούω , έναν δίσκο που χάθηκε μέσα στα χρονικά της μπάντας ανάμεσα σε Dark Side of the Moon και Wish you where here και αποτελεί ένα κρυφό διαμάντι της σύγχρονης μουσικής . Ένα κράμα rock με blues και jazz στοιχεία που κάτι κρατάει μυστικό και σε κάθε ακρόαση θέλει να σου το πει . Από την αρχή μέχρι το τέλος ο δίσκος είναι γεμάτος πρωτοπορίες για την εποχή του που ακόμα και τώρα κάτι παρόμοιο είναι δύσκολο να αναπαραχθεί . Είναι έργο διαχρονικό που κάνει παλιούς να δακρύζουν και νέους να μελαγχολούν που δεν έζησαν τις χρυσές εποχές της σύγχρονης μουσικής .
Ένα έργο που αγαπάω με όλη μου την ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου