Γονιμοποίησαν σύμπαντα . Ερήμωσαν τα πάντα στο πέρασμα τους και τρέχει κατευθείαν για δεκάδα μέχρι το τέλος του χρόνου . Όταν βγήκε ανακοίνωση για νέο δίσκο από τα κεντρικά της Virginia ενθουσιάστηκα . Τι ενθουσιάστηκα ; Τα κάνα πάνω μου ! Γιατί ; Γιατί οι Αμνοί έχουν έμπρακτα αποδείξει ότι κάθε τους δουλειά κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα και κάθε μία από αυτές είναι ξεχωριστή. .
Και ας μπούμε στο ζουμί .
Αυτό που κάνουν οι Lamb of God είναι γρήγορα ριφς , βαρβάτα τύμπανα , δυνατές μπασογραμμές και λυσσασμένα φωνητικά που όλα μαζί δημιουργούν αυτόν τον μοναδικό μέτσαλ ήχο που τους κάνει να ξεχωρίζουν . Το ερώτημα λοιπόν εδώ είναι : Μετά από έξι άλμπουμ τι πρέπει να παίξουν ώστε να μην ανακυκλώσουν τις γνωστές συνταγές και τους παλιούς ήχους ; Πως θα δημιουργήσουν κάτι καινούριο πάνω στα παραδοσιακά εδάφη της μουσικής που παίζουν ;
Και η απάντηση βρίσκεται μέσα στον δίσκο . Τα τραγούδια είναι κλασσικά Lamb of God κομμάτια νε μεν με licks riffs και σκάλες , καταιγιστικά τύμπανα και μπάσο συνοδοιπόρο αλλά κάτι μοιάζει καινούριο , κάτι μοιάζει να άλλαξε . Και αυτό είναι μία παραπάνω groove αίσθηση που βγάζει ο δίσκος με μία ματιά πίσω στην ιστορία τους σε Burn the Priest , New American Gospel και As the palaces burns όπου τα κομμάτια τότε ήταν πιο core και πιο χύμα .
Και σε αυτό το Back to the Roots βοηθάει η φωνάρα του Randy Blythe που κατά την γνώμη μου δίνει ρέστα και ξεχωρίζει περισσότερος από όλους . Είναι όλοι άπαιχτοι σε ότι κάνουν αλλά είναι ο δίσκος του Randy οπού εκτός απο απίστευτες brutal φωνητικές ερμηνείες , πειραματίζεται και με καθαρά φωνητικά ( Κing Me , Insurection ) . Αλλά και στιχουργικά , ο Blythe γράφει μαζί με τον Mark Morton ( κιθάρα ) φοβερές στιγμές . Στίχοι όπως : I am the one who left to take the fall ( The Undertow ) , I've held the hand of God and I've sang the Devil's song ( To the End ) αποδεικνύουν ότι η μπάντα στιχουργικά κυρίως μετά απο το Wrath(2009) έχουν γίνει πιο λυρική και ποιητικοί κρατώντας όμως την hate αίσθηση τους .
Όσον αναφορά τις συνθέσεις κάποιες είναι πιο progressive από ότι συνήθως ενώ άλλες πιο απλές θυμίζοντας Sacrament ( 2005 ) εποχές δίνοντας έτσι μία 'πολύχρωμη' μορφή στον δίσκο . Οι Willie Adler και Mark Morton γράφουν θυμωμένα και οργισμένα ριφς και σολάρουν όπου χρειαστεί και ο Josh Campel με το μπάσο του στηρίζει ρυθμικά τις συνθέσεις . Ο Cris Αdler αποδυκνύει γιατί θεωρείται ο καλύτερος ντράμερ αυτήν την στιγμή . Και αυτό γιατί το παίξιμο του πάλι ακούγεται διαφορετικό και συνάμα κλασικό . Αυτό ακριβώς που πρεσβεύει αυτός ο δίσκος ο οποίος κλείνει με την τραγουδάρα King Me με τα φωνητικά από όπερα που σε συνδυασμό με τον ήχο της μπάντας δημιουργεί ένα παρανοϊκό κράμα κλασικότητας και σημερινής μουσικής πραγματικότητας .
Δεν θα κάνω άλλη ανάλυση για το δίσκο αλλά θα εκφράσω μία αρνητική πλευρά του που με κάνει να του βάζω 9.5/10 και όχι 10 με τόνο .Η καταραμένη μεγάλη διάρκεια που δημιουργείτε από τον μεγάλο αριθμό των κομματιών ( 14 ) για το είδος .Xωρίς τα Guilty , Cheated και Invictus που δεν είναι κακά αλλά είναι μέτρια σε σχέση με τα υπόλοιπα και δημιουργούν κοιλίες , ο δίσκος θα ήταν πιο δεμένος .
Το θέμα είναι ότι οι μάγκες επέστρεψαν με δίσκαρο και είναι ώρα για πολύ μα πολύ χτύπημα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου