10. Plains of the purple buffalo - * Shels
Μια ομορφιά . Τρέξτε μικρά μου μοβ μπουφαλάκια . Μας συγκινήσατε με το όμορφο μουσικό σας ταξίδι .
Album’s best moments : Το πανέμορφο εξώφυλλο .
Αlbum’s most loved songs : Butterflies On Luci's Way , Conqueror
9. SeaSick Steve – You Can’t Teach An Old Dog New Tricks
Πολλά κιλά μουσικής μαγκιάς . Ο γέρος τα κατάφερε και δείχνει σε εμάς τα παιδαρέλια τι σημαίνει να δίσκος με συναίσθημα και τσαγανού . Ακούγοντας τον νομίζεις ότι ακούς κυκλοφορία 30 ετών που γράφτηκε σε μία μέρα σε κάποιο στάβλο στην βλαχαδερή πλευρά της Αμερικής . Ροκομπλουζιά με χαρακτήρα country και φολκ παραξενιά . Ότι πρέπει για καλοκαιρινό ταξίδι στον νότο . Το βάζεις στο player του αυτοκινήτου και δημιουργείς το soundtrack άλμπουμ της περιπέτειας σου .Παραλίες , φιλαράκια και κρύες μπυρίτσες . Τhat’s the way .
Album’s best moments : Δεν ξεχωρίζει κάτι . Η φωνή όμως είναι μουσικό country λουκούμι .
Αlbum’s most loved songs : You can’t teach an old dog new tricks , Don’t know why she loved me but she do , What a way to go , It’s a long long way
8. Beast - Devildriver
Ωμό , σκληρό , καταιγιστικό . Σου δίνει τα μυαλά στο χέρι και σε διατάζει να τα φας . Πιο progressive , πιο τεχνικό και πιο δύστροπο από το προηγούμενο ( Pray for Villains [2009] ) το Βeast δεν σε αφήνει σε κανένα σημείο και χωρίς πολλά μπλα μπλα σε κάνει να χτυπιέσε ανελέητα . Χωρίς τις μελωδίες των προηγούμενων δημιουργημάτων τους οι Devildriver δημιούργησαν ένα hate δίσκο συνεχίζοντας ένα καταπληκτικό σερί (5/5) . Τα τύμπανα του Johnathan Boecklin είναι ΚΑΤΑΙΓΙΣΤΙΚΑ . Ο Farfara δείχνει να έχει τελειοποιήσει την φωνή του , κάτι που άρχισε από το Pray for Villains . Οι κιθάρες όπως πάντα ανελέητα γρήγορες και τεχνικές από τους Mike Spreitzer και Evan Pitts ενώ το μπάσο του πρώην πλέον μπασίστα , John Miller ακολουθεί σαν βράχος τις συνθέσεις των από πάνω κυρίων.
Οι Devildriver μας σέρβιραν έναν εξαιρετικά σκληρό δίσκο που λόγω έλλειψης μελωδικότητας θα ξινίσει πολλούς αλλά εμάς και το ipod μας , μας κέρδισαν κατά κράτος .
Οι Devildriver θα περάσουν και από την χώρα μας στις 2 Ιουλίου στο Gagarin205 στην Αθήνα για την περιοδεία του Beast και σαφώς θα είμαστε και εμείς εκεί .
Album’s best moments : Τα τύμπανα του Johnathan σε όλο το άλμπουμ
Αlbum’s most loved songs : Shitlist , You make me Sick , Coldblooded
7. The Beginning of times -Amorphis
Οι Φιλανδοί επιστρέφουν από το καταπληκτικό Skyforger ( 2009) και δημιουργούν έναν πανέμορφο δίσκο με θέμα την μυθολογία της χώρας τους όπως μας έχουν συνηθίσει στις τελευταίες κυκλοφορίες τους ( Silent Waters , Skyforger ) . Λίγες αλλαγές από πλευράς συνθέσεων καθώς οι Amorphis δείχνουν να έχουν κατασταλάξει στο μουσικό ύφος των τραγουδιών τους . Η μοναδική έκπληξη είναι η όμορφη προσθήκη των γυναικείων φωνητικών σε κάποια τραγούδια που συνδυάζονται καταπληκτικά με τις μελωδίες του Ηolopainen και Kallio και συνοδεύουν τον Tomi στα φωνητικά ο οποιός είναι εξαιρετικός και στα καθαρά αλλά και στα brutal φωνητικά όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε. Γοργόνες , παραμύθια και μουσικός ερωτισμός του βορρά .
Ο δισκός παρουσιάστηκε και στην χώρα μας όπου είχα και την ευκαιρία να τους δω ζωντανά γνωρίζοντας από το λίγο κοινό που βρέθηκε στο Gagarin 205 μεγάλη αποδοχή .
Album’s best moments : Τα φωνητικά του Τomi σε συνδυασμό με την γυναικεία φωνητική παρουσία στο Mermaid
Αlbum’s most loved songs : Escape , My Enemy , Mermaid
* Κάποιος να μου γνωρίσει την κοπελιά που κάνει τα φωνητικά γιατί θέλω να την παντρευτώ
6. Heritage – Opeth
God is dead, God is dead
Είναι η πρώτη δουλειά των Opeth που κάθισα να ακούσω ολοκληρωμένα και προσεκτικά . Και να μάστε λοιπόν στο άλμπουμ Κολοτούμπα για το 2011 . Όσο το τελευταίο πόνημα των Σουηδών έπαιζε για πρώτη φορά στα ακουστικά μου , ένιωθα να ζω ένα μουσικό βασανιστήριο , δίχως τελειωμό καθώς το άτιμο είναι και σχεδόν μία ώρα άλμπουμ . Έλα μου όμως που η δεύτερη ακρόαση με κάνει να χάνω τα αβγά και τα πασχάλια και με κάνει να δω το Heritage και με μια άλλη σκοπιά , αυτή του μουσικού.
Progressive συνθέσεις με πανέμορφες νοσταλγικές jazz μελωδίες με τον Mikael (κιθάρα , φωνή) να τραγουδάει με την καθαρή και μελαγχολική χροιά του χωρίς τα συνηθισμένα brutal φωνητικά του.
Τα τύμπανα από την άλλη πλευρά αποτελούν ίσως την κύρια πηγή ρυθμού στο άλμπουμ βοηθώντας έτσι στο να μην χαθεί η τεχνικότητα που διακατέχουν οι Opeth σαν καλλιτέχνες . Με ξίνισε αλλά στο τέλος με κέρδισε .Tο Heritage αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα δίσκου από τον οποίο πηγάζει ένας progressive και σύνθετος χαρακτήρας χωρίς πολλά τεχνικά μπλα μπλα και εφετζίδικα μουσικά μπιχλιμπίδια !
Album’s best moments : Οι τελευταίοι στοίχοι του I feel the Dark και ο τρόπος με τον οποίο ο Mikael Åkerfeldtτου τους απαγγέλει
And you're going out to war
When the beast is coming home
And the sun is seen no more
For the devil's love you bore
I feel the dark when I see you
Αlbum’s most loved songs : The Devil’s Orchard , I feel the Dark , Heritage
5. Invisible White - Ancestors
Άνετα και με διαφορά η καλύτερη underground κυκλοφορία της χρονιάς . Μουσική μελαγχολία σε όλη την διάρκεια του δίσκου έχοντας μια σύνθετη λογική στις συνθέσεις τους αλλά και στο μουσικό τους ύφος καθώς χρησιμοποιούνται αρκετά μουσικά όργανα . Μαγεία και νοσταλγικότητα κρυφοκοιτάζοντας στους πατέρες της μουσικής ροκ ψυχεδέλειας (Pink Floyd) θυμίζοντας αρκετά την Meddle εποχή τους . Sweet old 70s .
Album’s best moments : Οι πρώτες νότες στο Epilogue από το πιάνο κάνοντας με να νομίζω ότι μπερδεύτηκα και έβαλα Pink Floyd αντί για Ancestors .
Αlbum’s most loved songs : Epilogue
4. Macho libre - Planet of Zeus
Και φτάνουμε στη δικιά μου αγαπημένη κυκλοφορία και μπάντα αυτής της χρονιάς . Τους αγαπάω , τους λατρεύω ,τους γουστάρω και τους ποθώ και δεν ντρέπομαι να το φωνάξω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί τους . Ναι καλά ακούσατε . Θα μπορούσα να γράψω έκθεση για τους <αγαπούλες> μου αλλά θα με φάνε λάχανο οι από πάνω για κατάχρηση του σκληρού δίσκου . Τι να πω για αυτό το άλμπουμ ; Τα southern φωνητικά του Μπάμπη και τα riffs που έγραψε με τον Yog ; Το μπάσο του JayVee ; Tα κλαμπατσίμπανα του Σεραφείμ που γεμίζουν τα αυτιά μας με τάπα τούπα ; Όλα είναι τέλεια . Από την αρχή μέχρι το τέλος βάζοντας μας σε ένα music party σε μια έρημο που θυμίζει το western feeling της Αμερικής αλλά έχει ήλιο ντάλα ελληνικό και μαγκιά ντόπια .
Album’s best moments : Vanity suit ( 2:42 ) το χτύπημα στο πιατίνι και σαφώς όλο το clip του τραγουδιού , το clip του Leftovers
Αlbum’s most loved songs : Doteru , Macho Libre , Vanity Suit , Dawn of the Dead , Scream , Apocalypse
Εδώ θέλω να πω κάποια πράγματα για αυτήν την μπάντα . Πάνε δύο χρόνια όταν ο φίλος μου ο Τάσος μου είπε ‘ Τσέκαρε τους Planet of Zeus ρε μ***** , τα παλικάρια παίζουν μουσική από άλλο πλανήτη ΄ . Κατέβασα το δίσκο 11 The Hard Way που είχε κυκλοφορήσει το 2008 τον άκουσα και έμεινα άναυδος . Από τότε είναι κάτι σαν το μωρό μου το οποίο το έζησα από τα πρώτα του βήματα και τώρα το βλέπω να μεγαλώνει και να γίνεται αντράκι ! Τους έχω δει τρεις φορές live και οι τρεις να είναι απίστευτες , γεμάτες ιδρώτα και πολύ χτύπημα . Τα παλικάρια δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις μπάντες του εξωτερικού . Γιατί ναι αυτή η μπάντα είναι μεγάλη και είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει η ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια . Φτου φτου να μην σας ματιάξουν που θα έλεγε και η γιαγιάκα μου !
Όσοι έχουν facebook , έχω δημιουργήσει μαζί με τον αδερφό μου ένα fan site για αυτούς ! Όσοι πιστοί προσέλθετε . https://www.facebook.com/pages/Planet-of-Zeus-Fan-Group/145182145518070?sk=wall
Και οι official Planet of Ζeus σελίδες :
1. https://www.facebook.com/planetofzeus
2. http://www.myspace.com/planetofzeusgr
3. The Great Mass - Septic Flesh
Είμαι 10 λεπτά πάνω από το πληκτρολόγιο και στραγγίζω το μυαλό μου να βρω τι θα γράψω για ένα άλμπουμ που με έκανε να σιγοτραγουδώ τις μελωδίες που ακούγονται από την φιλαρμονική ορχήστρα της Πράγας . Δίσκος βαρύς και ασήκωτος με ένα άγγιγμα θεϊκής νοσταλγίας και μιζέριας .. Τίποτα παραπάνω , τίποτα λιγότερο .
Album’s best moments : Τα 16 πρώτα δευτερόλεπτα στο Oceans of Grey .
Αlbum’s most loved songs : Pyramid God , Therianthropy , The undead keep dreaming
2. Unto the Locust - Machine Head
Μουσικός όλεθρος , μελωδικοί σεισμοί και καταποντισμοί , καταιγιστική οργή και ότι άλλα γεωφυσικά φαινόμενα και καταστροφές υπάρχουν σε αυτόν τον πλανήτη συνδυασμένα με μια μουσική πινελιά . Πριν κυκλοφορήσουν αυτό το άλμπουμ οι Machine Head μπήκαν στο πάνθεον του σύγχρονου Heavy Metal με το The Blackening(2007) να συνθλίβει ότι βρεθεί μπροστά του και να ανακηρύσσεται ως το άλμπουμ της δεκαετίας (00s) το 2010 από το αγγλικό περιοδικό Metal Hammer . Έτσι λοιπόν η μπάντα βρίσκεται ξαφνικά με ένα πολύ μεγάλο βάρος στις πλάτες της και όταν ανακοινώνει ότι μπαίνει στο studio για ηχογράφηση τέθηκε το ερώτημα άμα θα περιμένουμε ένα The Blackening pt.2 .
Όχι ! Όχι ! Και πάλι ΟΧΙ ! Το Unto the Locust είναι διαφορετικό και συνάμα κρυφοκοιτάζει στο κοντινό παρελθόν του . Πολύ πιο μελωδικά φωνητικά , Τσέλο , βιολιά και ορχηστρικά φωνητικά να γεμίζουν και να συμπληρώνουν το νέο σπόρο των Machine Head . Οι κιθάρες συνηθισμένα άγριες και ατίθασες , με δυσολίες αλα Iron Maiden από Flynn και Demmel , το μπάσο σταθερός συνοδοιπόρος και τα ντραμς να χτυπιούνται αλύπητα από τον Dave McClain .
Οι Machine Head δεν επαναπαύτηκαν και δεν αρκέστηκαν στο να γράψουν ένα άλμπουμ με την <Μαύρη> συνταγή αλλά δημιούργησαν κάτι καινούριο με βάση το παρελθόν και με συστατικά την ανάγκη για μουσική εξέλιξη . Τι και αν τα δόντια του Flynn είναι στραβά και του McClain ξερό χωρίς μαλλιά οι Machine Head μας απέδειξαν γιατί αποτελούν ένα από τα καλύτερα μέτσαλ ονόματα τα τελευταία χρόνια .
Album’s best moments : Η παιδική ορχήστρα στο Who We Are
Αlbum’s most loved songs : This is the End , I am Hell (Sonata in C# ) , Be still and know , Who we are
1. The Hunter - Mastodon
Is just the curl of the burl … That’s just the way of the world… Is just the curl of the burl…
Τι να πρωτογράψω για αυτή την κυκλοφορία . Τι να πρωτογράψω δηλαδή που τον ακούω τώρα και δεν με αφήνει να αρχίσω το γράψιμο .
Θέλω να βγω έξω να πιάσω όποιον βρω μπροστά μου και να του πω με αγάπη και χαρά ότι οι Mastodon βγάλανε τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς . Από πάνω μέχρι κάτω και από την κορυφή μέχρι να νύχια αυτό άλμπουμ είναι γεμάτο ΜΟΥΣΙΚΗ με όλη την σημασία της λέξης ! Μελωδιάρες , πινκ-φλοϊντική μελαγχολία και μέταλ μπασίματα σε όλη την διάρκεια ανακατεμένα δημιουργώντας ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα μουσικού οργασμού . Το Black Tongue σε καλωσορίζει με μεταλλικές σφαλιάρες , το Curl of the burl σε μεθάει με τον ρεφρέν του και δεν σε αφήνει ήσυχο άμα δεν το σιγοτραγουδήσεις , τα Blasteroid , Οctopus has no friends και Spectrelight να γεμίζουν τον δίσκο μια χαρούμενη αλλά συνάμα βαριά διάθεση . Το Stargasm να σε κλοτσάει στέλνοντας σε να ταξιδεύεις στα αστέρια , All the Heavy lifting να σε ξαναστέλνει πίσω στο έδαφος και τα The Huter , Dry bone valley να σου βγάζουν τα εσώψυχα με την οργή και την μελαγχολία την οποία πηγάζουν . Thickening , Creature Alives και Bedazzled Fingernails σε διαβεβαιώνουν ότι η μπάντα παίζει μπάλα σε άλλο πλανήτη και σε άλλες διαστάσεις με τους Gilmour , Mason, Wright και Waters να κάνουν την παραγωγή του δίσκου . Και μετά το καλύτερο τέλος δίσκου που άκουσα ποτέ . Το The sparrow μας αποχαιρετά με τόσο γλυκό και μελαγχολικό τρόπο που σε κάνει να λυπάσαι που τελείωσε ενώ συνάμα χαίρεσαι για τις στιγμές που πέρασες κάνοντας όλο αυτό ταξίδι .
Μαγεία . Αγάπη . Μουσική . Συναίσθημα . ‘ΝΑΙ’ οι Μαστόδοντες τα κατάφεραν .. Πάλι !
Album’s best moments : Για να μην πω όλο το άλμπουμ θα επιλέξω το clip του Curl of the Bur ! Μαστούρα , Αλητεία και μαγκιά και στήθια ραδιενεργά !
Αlbum’s most loved songs : The sparrow , All the Heavy Lifting , Thickening , Dry bone Valley , Curl of the Burl !
Borat approves !
Καλή χρονιά με υγεία και χαρά ! Εύχομαι να έχουμε μια όμορφη μουσική χρονιά με πολλές και καλές κυκλοφορίες !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου